122 – De Zwemmer

Iris : Dat kwam eigenlijk allemaal tegelijk – Nochtans de oplossing – als er één zou zijn – een oplossing dat is dan een “familie” vinden – een groep van mensen -waar je je thuis bij voelt -die je accepteren zoals je bent -die je opnemen – ook al ben je wat anders- of die zelf allemaal een beetje anders zijn – maar de overstap is heel moeilijk – zoniet onmogelijk – voor mensen zoals Sammy. Hier in De Kring kon hij een poging wagen! Hier kon hij “zwemmen in laag water” zeg maar, zonder direct schade op te lopen door zijn omgeving. Maar het spijtige is – dat dat bij hem zo veel tijd heeft gevraagd…

Je moet je voorstellen dat een kind uit zo’n gezin, al deze gedragsvormen ook gaat overnemen en ook zal toepassen in de buitenwereld – het is daar waar de wrijvingen ontstaan – en als het goed zit dat er verbetering kan komen – je zou gerust kunnen zegen dat Sammy naar De Kring kwam om dat soort wrijvingen te ervaren -of beter gezegd- de gevoelens, de pijn die daarmee verbonden is vrij te maken- Daar begint pas verandering – Daar begint iedere verandering! In staat zijn de pijn te kunnen voelen die je meedraagt! Dat is veranderen. Voor iedereen hier!
Door te beseffen waar je mee zit, kan je betere middelen ontwikkelen om met je trauma te beleven. Daardoor maak je kans te ontsnappen aan de dwangmatige cirkel van herhaling!

(stilte)

Iris: Ik denk dat dat trouwens de reden is waarom wij hier allemaal komen. Ik geloof zelfs dat dat de reden is waarom er uberhaupt therapiën bestaan. Dat is er toch allemaal om psychische noden te ledigen? Niet? Ik kan mij geen andere reden bedenken voor hun ontstaan? Dat is waarom er psychologen zijn. Om die dingen te ontdekken dat anders onbesproken zou blijven. Om die dingen naar boven te werken die anders verzwegen zouden worden. Die maatschappelijk zouden schuilgaan. Die misschien wel een heel andere werking – uitwerking – op de maatschappij zouden kunnen hebben – psychologen houden waarschijnlijk mensen uit instituten – uit gekkenhuizen of gevangenissen – misschien wel uit kloosters?

(stilte)

Jan : Hij had iets dat mensen ongemakkelijk maakte, Sammy.
Soms, het was het sommigen onmogelijk om lang bij hem te kunnen blijven. Samen met hem alleen aan de zelfde tafel, kon je een ongemakkelijk gevoel geven. Zijn manier van kijken, het totaal ontbreken van een aanmoedigende lach. Dingen die verbondenheid zoeken tussen mensen. Samen lachen. Kijk… keek… hij bekeek je…met die strakke gelaatsuitdrukking van hem …die heb ik nog teruggevonden op foto’s van zijn vader Viktor en zijn vaders moeder. Ze hadden op verschillende foto’s die zelfde strakke uitdrukking, nergens lachte of glimlachten ze hartelijk naar de fotograaf.
Een strakheid die ze hebben overgehouden, die genetisch is in zeker zin, die een familietrek was geworden. Ik denk dat dit hem veel heeft gekost in het leven. Dat hijzelf ook niet goed wist hoe daar mee om te gaan. Dat werd op de duur een verdedigingsmechanisme. Dat dacht ik toen ik hem hier in De Kring zag binnen komen. Maar…ik vermoed dat hij daar niet echt…dat hij daar geen beheersing over had… die stramme gelaatsuitdrukking was tot een soort kramp geworden. Hij moet er zich zelf niet gemakkelijk in hebben gevoeld – wie zou zich goed voelen bij kramp?

(beeld verdwijnt geluid -wordt onverstaanbaar)
..Op benaderen had dit een heel ontstaan (onverstaanbaar) uitwerking – men wilde hem terugzien wanneer ze vergeten waren dat hij zo kon zijn, maar wanneer ze zich dat van de vorige afspraak herinnerden ging de volgende niet door (beeld stopt)