120 – De Ontsnappingsenergie

Jan : …Grauwegomme spreidde dat over hem uit. Op de één of andere manier wordt die gezinssituatie over een gehele dorp voortgezet. Een duivels mechanisme! … want enkel de omgeving, het dorp, had ervoor kunnen zorgen dat hij een uitweg zag. Maar net het omgekeerde gebeurde: Grauwegomme schaarde bij zijn ouders, Grauwegomme spande tegen hem. Voor de rest van zijn leven hij heeft nooit wat kunnen bewerkstelligen in deze provinciestad – of dorp – was dat om die ouders …?
Dat waren eigenlijk onopvallende mensen, die heel graag gezien waren in de buurt.
Alles wat schuld was, dat kwam van hem. Hij was degene die zich vreemd gedrag. Sammy zweeg. Sammy raad deed. Keek raar… Hij werd één keer zelfs verweten door de buurmeisjes omdat hij zo raar deed – ‘Smeerlap’ riepen ze hem na- waarom bekijkt ge ons zo?! Iedereen in de omgeving zag in hem het probleem, niet in zijn ouders, of niet in een gezinssituatie. Dat is zo heel zijn leven gebleven.

Het spreidde zich over Grauwegomme…soms denk ik… Als hij ooit in staat was geweest om daar weg te kunnen gaan, dan had hij zichzelf kunnen ontdekken.
Maar de enige vraag blijft is:
Met welke middelen geraak je weg? Hoe had hij dat gekund?
Wat kan je opbouwen?
Op welke manier kan je dat opbouwen wat het mogelijk voor je maakt om daar weg te kunnen?

Eigenlijk is dat de hamvraag – de vraag die heel Sammy’s leven terugkomt.
Hoe geraak je aan de nodige “ontsnappingsenergie” om uit die “orbit” te kunnen doorbreken?
Hoe geraak je uit het zwaartekrachtsveld van Grauwegomme?

En dat miste hij helemaal.

Hij kon oorzaak en gevolg niet uit elkander houden. Nooit! Hij is gedurende heel zijn leven nooit tot een objectieve kijk op zijn roots kunnen komen – …en wie van ons zou dat wel kunnen?
Het thuisfront – de familie – die normaal voor jou knokt en waar je je met kunt identificeren, dat werkte hier omgekeerd. De hele familie knokte tégen Sammy in plaats van hem te steunen. Op familiefeestjes werd hij steeds afgemaakt. Werden er voortdurend zure of grappige opmerkingen over hem gemaakt. En Sammy zweeg. Hij bleef zwijgen. Hij bleef zwijgen en onderging die beledigingen omdat hij geleerd had dat dit de enige manier was om er bij te mogen horen. Hij kwam er niet toe om niet te gaan. Hij ging steeds naar die familiebijeenkomsten – ook latere – omdat het dat zo was opgedragen en omdat hij er van overtuigd was dat dat zijn plaats was. Hij was immers nooit in staat geweest om een andere familie te zien. Dat hij de schuldige was daar bleef hij zonder redetwist van overtuigd. De schuldige – de zwarte vlek op een witte familie – (lacht gemelijk)
Ook dat hield hem in Grauwegomme. Hij dacht dat het elders… dat het overal ook zo zou gaan…
Er was iets dat hem daar hield en dat hem gelijk verstikte.
Iets dat iedere stap naar buiten onzeker maakte.
De meisjes uit de buurt hadden hem erg doen twijfelen door hun optreden. Hij dacht dat er geen uitweg was. Nergens. Vanaf zijn 13de zat hij met zelfmoordgedachten. Dat was een hard jaar. En daarna heeft hij vijf jaar geen woord meer gesproken. Heel de jeugd is aan hem voorbijgegaan. Heel de flower power beweging. De Provo’s. De Hippies. Sammy zweeg 5 jaar. Het was alsof hij opgesloten zat in een kelder waar hij nooit uit zou kunnen geraken. Terwijl er buiten kermis werd gevierd.
Hij zal nooit kunnen meevieren. Hij kende dat niet. Omdat hij zich nooit als iemand tussen anderen kon beleven. Zijn ouders lieten zich voortdurend smalen over hem uit. Bieden spotten ze met Sammy. Ieder om een andere reden. Moeder wou hoogstwaarschijnlijk het gezin niet breken. Vreesde zij de narcistische woede van vader? Of kon ze geen respect voor haar zoon hebben omdat ze ook smalen naar haar vader keek? Heeft ze heeft thuis ook ooit haar plaats gekregen? Was ze daar de minderen van haar broer? En projecteerde ze dat allemaal in haar zoon? Kon ze anders?
Maar Sammy zag dat nooit in. Hij dacht dat hij hier thuis was. En dat zijn thuis er zo uit moest zien. Dat zijn ouders heel in de weer waren voor een sukkelaar als hij. Dat was wat hij het grootste deel van zeijn leven moet geloofd hebben.

(stilte)
Terwijl ik hier nooit mensen heb ontmoet die eigenlijk ronduit positief over hem waren …Eén enkele wel, deze die hij hielp? Hoe heette die weer?
Iris: Wel ja, maar, mensen die hem niet zo goed kende die (onverstaanbaar) En niemand hier kende Sammy goed. Iedereen zag slechts een schim. Iedereen zag hier slechts het beeld van hem, dat door ouders was gemaakt. Door de oudere generatie vooral de vrienden van zijn ouders
Hij kende zichzelf niet, hoe moet je dat …
Hij deed voortdurend zijn best om …je kan je identiteit maar ontdekken als je je kan identificeren met het beeld dat je omgeving van je heeft. Zo gaat dat toch? Als je je verhalen begrepen weet. Als je daar niet alleen mee blijft.
Sammy worstelde daar steeds mee. Sterker nog – het werd nog helemaal onmogelijk door het gedrag van zijn vader over te willen nadoen – dat was de regel thuis! Superieur zijn zoals vader, wat hem nog meer vereenzaamde. Vaders voorbeeld kon enkel oppervlakkig en bazig zijn. Plus zijn lichamelijke kwalen, want die klachten waren er voortdurend!

Jan: Ja…Hij ontdekte dat steeds maar achteraf, en dan kwam hij ons dat vertellen, hoe hij zichzelf telkens had uitgeschakeld. Hoe dat dan weer niet was gelukt. In ieder contact sloop de figuur van zijn vader terug binnen. Er moet een geheimzinnig reden zijn waarom dat gebeurde. Victor was ook gesloten, had iets krampachtigs in zijn omgang, hij wou vooral de andere innemen. Charmeren soms. Sammy zat zich soms op een lachwekkende manier boven de ander. Ik bedoel Sammy wilde zijn gesprekspartners soms overtroeven. En hij kon dat wel. Hij had wel inzicht in sommige dingen.

Paul : Sammy had niet zoals Victor kunnen ontdekken wat de precieze regels tussen mensen zijn. Victor kende die wel. En hij wist die te gebruiken. Sammy kende enkel de buitenkant. Zoals een actuer een rol studeert. Hij kon iets van het gedrag van Viktor nabootsen. En dat kon nooit lukken. Sammy mislukte dus dubbel.

Jan: Soms had Sammy zoveel aandacht nodig om zich fysiek door een situatie te loodsen.
Het duizelen van suikertekort, of zijn migraines, dat hij de reflex (onverstaanbaar) die hij had opgebouwd
Te doen zoals zijn vader (onverstaanbaar) Hij voelde zich zelden op zijn plaats in een situatie. Zeker rond een tafel – een familiebijeenkomst was voor hem een hel. Iedere situatie de die daarop geleek gaf hem een afschuw. Leidde ertoe dat hij zich houterig ging gedragen. Dichtklapte. In zijn bord keek, geen woord kon uitbrengen. Niet in staat was om te reageren.
Hij verstijfde wat dan weer een invloed had op de disgenoten waardoor het hele systeem zich weer bekrachtigde, en hij zich feitelijk ook ongewenst wist, wat dan feitelijk zo was. Niermand wil een vreemde die steeds zwijgt aan tafel.
Ongewenst zijn is waarschijnlijk het meest constante gevoel doorheen zijn gehele leven. Ieder contact met anderen, ook het meest formele, werd problematisch. Dat was op zichzelf alleen al een reden waarom hij zich afsloot. Het werd allemaal te complex voor hem, plus die zwakkere fysieke toestand waarmee hij zich door zo’n situatie diende te loodsen.
Iedere deelname aan een groep werd hopeloos, vandaar dat het Iris zo verbaasde dat hij uiteindelijk toch naar hier kwam.
Het had allemaal geen positieve invloed op zijn omgeving die hem langs een vicieuze cirkel terugzondt.
Belangrijk zijn. Zich als belangrijk voordoen. Zich om door te belangrijk achten – terwijl hij zich precies het tegenovergestelde voelde. Zo was Victor trouwens ook. De pijn, de pijn moet niet te (onverstaanbaar) zijn.
Het is een fundamentele pijn waar deze mensen mee worstelden.
Een kwetsuur die ze in de jeugd hadden meegemaakt en die ze op de een of andere manier gedwongen waren tot door te zetten.
De pijnlijke de traumatisch ervaring van een klein kind om niet geliefd, of aanvaard te worden door zijn ouders moet iets verschrikkelijk zijn.
Tijdens het opgroeien zoeken die kinderen een weg. Hun weg om tot die wegkijkende ouder te blijven. Daardoor nemen ze een houding aan.
een aanmerk, dat laten hun belangrijk kenmerk van hun persoonlijkheid wordt, waardoor ze getekend worden een bunker voor de pijn, een bewapening om ie pijnlijke afgewezen worden hoorde ouders te verwerken
Dat ging van grappige tot erg vernederende ervaringen, er waren zo veel anekdotisch dat ik ze hier niet voor de geest kanalen ze waren eerder regel dan uitzondering, ze waren niets bijzonders.
Hat inzicht in eigen gedrag lag verschillend. Victor wist wanneer hij theater speelde en speelde voor zijn publiek, hij gedraag zich anders tegenover zijn familie dan tegenover de collega’s of de buitenwereld, daar was een groot verschil, thuis was hij de Uebermensch waar iedereen voor moest buigen, dat was iets waar niemand aan tochttornen, zelfs zijn vrouw niet, – zijn zuster , ne het gezin van zijn zuster bleken de eigen z-te zijn die daar buiten stonden, die “hoger” waren een gestratificeerde plaats gelijken bestonden niet – je was boven of je was onder en het hele gezin was onder, zeker Sammy die hij tot op het moment van overlijden als gevaarlijk, als zijn tegenstander, als degenen die zijn plaats belaagde, zoals hij die van zijn vader had overgenomen.
Zijn reacties waren soms erg verbazend, niemand begreep waarom hij os wegliep
Of re
Vocations or a-vocations ina rt noemt men dat geloof ik
Sammy drabbade een bett in verf, met wisselend succes, maar de omgeving reageerde daar heel verrassends op, hijzelf ook, ik weet niet zoveel van kust af, ik zou daar niet over kunnen oordelen ik geloof niet dat ik ooit een werkje van SAMMY HEB GEZEIN, JULLIE ZULLEN DAAR BHETER OVER KUNNEN OORDELEN, ik kijk naar Iris?
Eer was ook iets met geneeskunde, met dokters
Vader Viktor leed erg veel aan migrianes, – hij diende daardoor verschillende dagen het bed te houden wat voor zijn den heel vreemd was, omdat hij steeds de nood ervoer om dat gezin oncder controle te houden, in zijndat gezin dat in zijn belangstelling dienden lijven te staan waar hij in het centrum diende te blijven, dor ziek te zijn, bedlegerig werd hij plots afhalen

Jan: het is mij opgevallen dat verschillende mensen die aan De Kring deelnemen ouders hadden die chronisch ziek waren. Waar ze voor diensten te zorgen. IK heb mot bomtenen gedacht dat Viktor zijn ziekte ook nodig had, ik bedoel als kind om de zorg en de aandacht van zijn moeder op te eisen die hij anders miste van de koele berekende vrouw.
Ik vraag me a hoe een dokter hierop zou reageren?
Migraine is een complexe ziekte, de ziekte van de hofdames, wanneer je het sociaal masker zou opzetten. In de periode na de oorlog moet het erg moeilijk communiceerbaar geweest zijn zeker – een mens kan maar aan erkende ziet lijden en migraines werd toen nog afgedaan als denkbeeldig

Misschien dacht hij door zijn werk de andere te kunnen bereiken bij en kunsthart of staat de andere aan de overkant er is geen tweezijdig donstact mogelijk maar dat van een zender en een ontvanger
Eenzaamheid zo men wil de eenzame samenkomst tussen tussen de lezer en de schirjver

133 – Het Trauma

Psycholoog : Sammy was uniek. Iedereen is uniek, zo ook zijn trauma.
Hier zal nooit alles gezegd kunnen worden. Ieder mens is zo uniek als een genetische code. En een persoon met een karakterstoornis, als gevolg van zwaar ingekapseld trauma is ook uniek. Dit betekent dat ieder van hen op een eigen specifieke manier met het kind zal omgaan.
Personen met een narcistische ouder uiten zich eveneens uniek. En ieder van hen reageert verschillend op het trauma uit hun kindertijd.

132 – De Spiegelpersoon

Psycholoog : Wat nu?
Het is mogelijk om jezelf als volwassene terug te vinden onder alle “rotzooi”, maar dit vraagt alle professionele hulp die je maar nodig hebt, en zoveel mogelijk kennis over wat er aan de hand is (geweest).
Als je nog steeds in contact bent met de narcist, is de eerste stap die je moet zetten jezelf beschermen!
Houd het contact zo summier mogelijk en zoek een manier van omgang waarin de narcist je niet verder kan beschadigen.
Bescherm ook je (eventuele) kinderen hiertegen! De volgende stap is inzicht in het feit dat de narcist degene is waar iets mis mee is (was), en niet jij!
Acceptatie van het feit dat je een ouder hebt (had) met een persoonlijkheidsstoornis is ook uiteindelijk nodig, hoewel pijnlijk. Verder is het zaak diepgaand met jezelf aan de slag te gaan, en alle weggeduwde emoties alsnog te gaan voelen en ervaren. Ook dit kan pijnlijk zijn, maar blijkt lang niet zo angstaanjagend te zijn als het van te voren lijkt. Dit zal helpen om te helen en jezelf te vinden. Het is mogelijk om nu te gaan ontdekken wat jouw behoeften, verlangens en gevoelens zijn, om uit te vinden wat wel en niet bij jou past, waar je van houdt en waarvan helemaal niet. Hiermee wordt de narcistische cirkel doorbroken, en dat is wat nodig is.

Zelfs wanneer jij 60 bent en nog niet geheeld, zal jij nog steeds in de hoedanigheid van kleine meisje of kleine jongen naar je ouders toestappen. In de hoop dat ze misschien vandaag zijn veranderd en of ze misschien toch al wat van jou zijn gaan houden?
Een kleine blijk van hun waardering of  gespeelde liefde komt heel hevig bij jou binnen. En voor dat gevoel loop jij de voeten vanonder jouw lijf voor die narcistische ouder. Helaas gaat het niet over liefde, maar ben jij door deze ouder gegijzeld en dien jij.
Deze ouder heeft de controle over jou nodig om zelf te kunnen overleven.
Dit betekent dat als jij alle contact opzegt. Dan zal deze cluster B ouder er alles aan doen om de controle over jou terug te winnen.
Deze ouder zal jou in de omgeving slecht gaan maken en gaan zeggen wat voor een ondankbaar kind je wel bent. Zij zullen geen enkele communicatieweg, leugen of smerig spel mijden om via spiegelpersonen de controle over jou te terug te krijgen.
En omdat jij kost wat kost de goedkeuring van jouw ouders zo graag wil, is dit een binnenkomer van jewelste. Je zal sterk moeten blijven en dit moeten loslaten. Wat de mensen ook denken. Als mensen leugens willen geloven, dan is dat hun lessenpakket. Dat soort mensen kan je missen als kiespijn. Er gaat niks aan verloren.

131 – De Afhankelijke

De psycholoog : De onvoorspelbaarheid van de reactie van de narcist – zoals zijn woede – veroorzaakt angst en verwarring bij het kind. Bij Sammy was er sprake van een mottenfobie?

De commentaren en het gedrag van de narcist naar het kind kunnen de uitwerking hebben van emotionele geestelijke of lichamelijke mishandeling.
De narcist zal het kind – een “ander”- of – de omstandigheden – de schuld geven van de uitbarsting of de mishandeling, en daar nooit zelf de verantwoording voor nemen!

Sammy kan hierdoor het gevoel krijgen dat het aan hemzelf ligt en hij dus beter zijn best moet doen, of dat hij beter moet zijn.
Het kind probeert uit alle macht en op alle mogelijke manieren te voldoen aan de verwachtingen van de narcist, maar dat lukt nooit. Dat kan nooit lukken. Want dat zou voor de narcist onherstelbaar verlies betekenen.
Deze narcistische woede, kan bij het kind, een doorlopend gevoel van alertheid en van angst geven.
Twee verdedigingsmechanismen
Kinderen die het slachtoffer zijn van narcistische mishandeling zullen vaak op twee manieren reageren:
Het kind doet er alles om aan de wensen van de ouder te voldoen – cijfert zichzelf helemaal weg – kan hierdoor geen identiteit krijgen.
Het kind zet zich af tegen de ouder en creëert een vorm van eigenliefde, en leeft in een soort droomwereld waarin ze zichzelf belangrijk maken – verschuilt zich in een fantasie van zichzelf

Een kind dat zichzelf wegcijfert, zal als volwassene erg onzeker zijn, en weinig besef hebben van de eigen persoonlijkheid.
De angst niet goed genoeg te zijn, zal een rol blijven spelen, en vaak zal ook zal de alertheid en de angst aanwezig blijven.
In relaties zal het bijzonder lastig zijn om de eigen grenzen aan te kunnen geven, en een volwaardige partner te kunnen zijn.
Het kind heeft niet geleerd wat zijn of haar eigen behoeften waren of wat zijn verlangens en voorkeuren zijn. Maar weet wel precies wat de andere wil – of nodig heeft. Een opmerking of actie van een partner kan “prikken” in oude pijn en daarmee onbedoeld een uitbarsting van enorme woede of verdriet veroorzaken. Het komt veel voor dat kinderen van narcisten ook een partner zullen kiezen met dezelfde stoornis. Hierbij kunnen ze het gevoel hebben eindelijk een relatie te hebben iemand die ze “snappen”, hoe pijnlijk dat ook is. Deze vorm van ontwikkeling wordt mede-afhankelijkheid genoemd Of codependence is de Engelse term.

Het kind dat zich afzet zal als volwassene zelf narcistische trekjes hebben, of kan zelf een narcistische persoonlijkheidsstoornis ontwikkelen. Dit kind heeft een fantasiewereld gemaakt waarin het zichzelf belangrijk vond, omdat immers niemand anders dat deed. Hierdoor bestaat de kans dat dit kind alleen van zichzelf gaat houden, zelf leert manipuleren om te krijgen wat het wil, niet echt om anderen kan geven en hierdoor geen normale relatie kan opbouwen. Deze volwassenen kiezen vaak een “codepender” als partner.

Als er meerdere kinderen in het gezin zijn, is het mogelijk dat ze of het ene, of het andere verdedigingsmechanisme aannemen. Dit hangt dus blijkbaar ook af van het type kind.

130 – De Misvorming

Psycholoog : Victor vertoont veel kenmerken van een narcistisch ouder. Zijn moeder Hella trouwens ook maar dan op een heel andere manier. Dat heb ik kunnen opmaken uit jullie gesprekken. Dit zijn natuurlijk algemene kenmerken. De kans dat Victor ze allemaal zou hebben is wel erg klein.

Wel, …Hier gaan we dan: Kenmerken narcistische ouder die kunnen zijn (telt op de vingers):

Hij heeft altijd gelijk en duldt nooit tegenspraak
Hij leeft en denkt in de eerste plaats alleen voor zichzelf
Hij voelt zich verheven boven alles en iedereen
Hij manipuleert en mishandelt het kind, of zijn vrouw emotioneel, geestelijk en of lichamelijk
Hij heeft onrealistische verwachtingen van het kind
Hij heeft geen inlevingsvermogen of empathie naar het kind
Hij verstrekt geen liefde of intimiteit aan het kind
Hij geeft het kind de schuld van mogelijke problemen
Hij kan onverwacht uitbarsten in woede

Sammy dan – hij heeft niet niet alle kenmerken maar toch…
Kenmerken van narcistisch slachtoffer-syndroom kunnen zijn:

Te aardig, te meelevend, te liefdevol en te ruimdenkend zijn

Een blijvend gevoel nooit goed genoeg te kunnen zijn
Gevoelens van angst in gewone situaties
Rusteloosheid, zenuwachtig zijn,Sammy maakt zich constant zorgen.
Uitbarstingen van woede, verdriet of geweld
Gevoel van schaamte over jezelf
Schuldgevoelens en het gevoel tekort te schieten
Gevoel van leegte

Wat het met Sammy doet:
Als je opgroeit in een gezin met een narcistische ouder loop je hierdoor vaak schade op. Afhankelijk van de gradatie van de narcistische persoonlijkheidsstoornis kan deze schade groter zijn.

Wat vooral misvormend werkt voor de ontwikkeling van je persoonlijkheid als kind, is het feit dat je nooit jezelf kon of mocht zijn, omdat je moest voldoen aan de verwachting van de narcist.

Dat is hier volledig op Sammy van toepassing – dat is hier de rode draad, niet?
Dit maakt dat je uiteindelijk heel goed kunt “aanvoelen” wat een ander nodig heeft, en wat jij daarvoor moet doen, maar dat je geen idee hebt wat je zelf zou willen of nodig hebt.

Als de narcist reageerde met een uitbarsting van narcistische woede op alles wat hij of zij opvatte als tegenspraak of kritiek, kan er ook een groot gevoel van onveiligheid ontstaan bij het kind.

129 – De Brug

Jan : Iets kunnen betekenen voor de ander, voor vader en moeder …‘help mij overleven’ …een noodkreet eigenlijk (stopt even, kijk naar de vloer)
Maar voor de samenleving? …Voor de geliefde? Wat is dat?
…Daar ligt het probleem, daar begint het zwijgen, geen connectie meer zoeken met de andere in beslag genomen worden door de ouders …en van daar naar de samenleving is een grote stap!
De ander, de samenleving, …de medeleerlingen op school – aanzien als aan de overzijde van een wankele brug, …de autobus zag er uit als een brug!
De autobus die de school – welk kind beleeft dit op dezelfde manier? Kinderen vinden het fijn om samen zijn schoolreizen te aken, voor Sammy was nabijheid steeds als het beklimmen van een wankele brug

128 – Het Opzet

Transcriptie VHS-tape – De Psycholoog (vervolg)

Onbekende:…dat is wat Sammy probeerde… hij wil relaties aan knopen zoals hij die thuis kende,… zoals we allemaal hebben gedaan … het huislijk. We gaan het hier later nog over hebben, want het is mij te binnen geschoten dat dat bij Sammy een heel gekke vorm heeft aangenomen…Herinner mij daar nog even aan wil je? Ik zou daar uitgebreid op in willen gaan. Maar eerst dit:
Onze ouders zijn onze eerste voorbeelden … Sammy dacht dan om die complicaties te ontdekken, die zijn vader en moeder tegenover de wereld hadden, en die dan te betrekken om de anderen hij probeerde zichzelf wijs te maken dat hij banden had, dat er vertrouwen bestond op de een of andere geheimzinnige manier … wat niet kon werken… wat nooit gewerkt heeft …wat het contact vraagstuk nog erger maakte…dingen zeggen of doen waar hij zich niet mee kon identificeren, die hij speelde die hij niet kon (onverstaanbaar). Om zich accepteerbaar te maken dacht hij …hij geloofde nooit dat hij erbij hoorde Sammy, en dat was ook dikwijls wat zijn omgeving hem terug gaf, ‘je hoort hier niet bij, je moet hier weg!’ Moet hij heel dikwijls hebben gehoord
Wat kom jij daartussen doen? Het ging zelfs zover dat de leraar taal niet geloofde dat Sammy zijn opstellen zelf schreef! Alsof hij steeds diende overeen te komen met een vooroordeel dat men van hem had – dat was maar één van de dingen die in de weg zaten om contacten te kunnen leggen
Sammy’s ouders wezen hem steeds op zijn gebreken – of verweten hem tot in de kleinste details- zo dat hij steeds het gevoel kreeg dat hij iets diende te doen om hun goedkeuring te kunnen krijgen, tot hij het bereikte op een manier waarop zijn hun kritiek niet meer konden vormen, – doordat hij het totaal aantal cijfers behaald had op school bijvoorbeeld, – dan was het plots niet belangrijk meer, zelfs belachelijk. Wanneer het telde dan telde het niet meer. Iets telde, als hij er in mislukte. Als poogde. En door dat pogen de superioriteit van zijn vader toonde. Dat werd thuis niet weggestoken. In tegendeel. Dat werd meerdere keren aangehaald. Als iets waar men prat op ging. En heel de familie speelde dat vernederend spel mee.
(onverstaanbaar)
Het probleem was dat zijn vader, Victor, zijn plaats kon opeisen in het gezin, en van ‘ongewenst’ naar gewenst kon, door de praktische zorg die Victor voor het gezin droeg tijdens de oorlog. Victor werd in barre tijden de enige kostwinner an het gezin. In zijn zoon zag hij enkel de bedreiging die hij zelf voor zijn vader gedurende de oorlog was geweest. Victor zag heel zijn leven – tot op het moment dat hij stierf – zijn zoon Samy als een bedreiging. En hij is waarschijnlijk gestorven met de zekerheid dat Sammy het daarna van hem zou gaan overnemen.

…En zijn moeder, trouwens over Samy’s moeder hebben jullie het nog niet veel gehad, is het niet?
Sammy’s moeder voelde goed aan dat ze dat niet mocht verstoren zonder dat het gezin in zou ontploffen.
Dat was het probleem met de oudste zoon, die eigenlijk het probleem van de vader was, er erg veel voorkomt in naoorlogse gezinnen waar een van de opgroeiende te snel verantwoordelijkheid diende op te nemen.

In Grauwegomme zette zich dat voort doordat hij geen mensen kon ontmoeten wie hem vertonden, die zijn interesses deelden, zijn zelfgekozen afzondering was voorval een manier om geen verwijten te moeten horen, zo’n mensen, …dragen dat over zich, geven op de een of andere manier aan anderen, zelf onbekenden het bericht dat zijn zich weinig zullen verweren, door hun manier van doen, hun lichaamshouding, en dat geeft mensen met slechte bedoelingen gouw en kans, die kennen dat het best, die kunnen deze mensen kiezen waarvan ze weten dat ze lichtgelovig zijn of zich gemakkelijk laten misbruiken, afstand nemen wordt dan een soort van zelfbescherming
Maar, ik weet niet of hier iemand uit de groep er toe in staat is geweest om dat goed te schetsen, wij geven onze standpunten weer, hoe we hem zagen, Sammy wat voor iemand hij voor ons was, maar hem schrijven, op een neutrale manier, ik weet niet of hier reeds iemand toe is gekomen, wij blijven te veel bij onze standpunten, oordelen met te weinig afstand

127 – De Keuze

Aan de en kant nam Sammy, zoals iedere zoon, zijn vader tot voorbeeld, en dat maakten het nog moeilijker om met anderen in contact te komen, wanneer hij ‘deed als zijn vader’ mijmerde hij diens narcistische treken die binnen het huisgezin gemeen goed waren maar niet daarbuiten. Er waren verschillende regeles gedragingen binnen en buiten de gezinskring, het kind kon die niet verleggen naar de maatschappij, naar de andere, en dat heeft tenslotte heel zijn leven zo geduurd, daar heeft hij nooit greep op gekregen. Wij zagen dat el, wij konden wel dat onderscheid mekken maar daar ging het strop.
Een schrijver, of theatermaker zou dat precies bunnen beschrijven, toeren het dat in zijn erk gaat of ging
Da i net het moeilijke het kind krijgt een gedragspatroon voorgehouden door de ouders, dat het eindelijk niet kan of mag volgen in de maatschappij, vergelijk het even met indekken van een misdadiger. Het kind moet leren dat er andere, normale, gewone omgangsvormen zijn, en daar komt niet de kat op de koord: om tot de andere te komen om contacten te herstellen met de samenleving met de omgeving moet het kind de jongeling precies die dingen van zich af gooien daar het geleerd heeft om deel uit te maken van een gezin, een mini samenleving , dat hebben we allemaal, maar doordat Sammy al deze dingen verkeerd had geleerd botste hij daarmee, en bleef in een vicieuze cirkel ronddraaien voor heel zijn elven

Paul: Kon nou? Sammy leefde toch niet op een andere planeet! Zo kan ja dat toch niet voorstellen?

Iris, eigenlijk wel Paul, zo ging het er aan eo, inbijt Sammy toch, in zo’n geval inde peergroup of de omgeving of een oom of tante of vrienden van de familie soms een uitweg, of de school, maar deze vluchtwegen zien allemaal dicht. Of werden op de een of andere manier ontraden, afgeschermd. Het leek wel of …of zijn ouders het voorvoelden langswaar hij had kunnen ontsnappen en steeds kozen voor de weg die hem terug tot hen zou leiden.
Het meest scherp heeft dat zich afgewend bij zijn beroepskeuzen. Hij koos zelf zijn beroep niet, dat deed zijn vader door hem net daar te plaatsen aar hij alle contact met zijn vrienden zou verbreken. Hij maakte deel uit van de vredesbeweging, en kende daar de meeste mensen, zijn vriendinnetje, zijn eerste vriendinnetje had hij daar leven kennen, en plots werkt hij gedwongen bij het rekruteringss bureau voor het leger zonder dat hij dat voor had kunnen kiezen : dat zorgde voor een dubbele isolatie: één met de vriendenkring die hij heel moeizaam had opgebouwd, twee met zijn collega’s daar omdat hij als vredesactivist in een militair aanwervingsbureau duidelijk de vreemde eend inde bijt was. Hij werd zodoende dubbel geïsoleerd door de eenvoudige daad van zijn vader Viktor een m een papier in te vullen met de naam van zijn zoon, op een moment dat die werkloos was, voor de omgeving was dat dat Victor goed voor hem zorgde want hijgend hem aan werk geholpen, maar voor Sammy betekende dat terugvallen in eenzame afzondering, vreemd tussen de anderen, zo bleef hij in een vicieuze cirkel zitten en zelfs wij waren niet in staat om hem dat te doen inzien;
Het vreemde is, die ouders van hem waren inderdaad geen “slechte mensen”, ze kwamen zelf niet met hun eigen verleden klaar hun eigen jeugd, aar ze. Ooit de zorg hadden verlegen die Ider kind behoeft
En dat zette zich door

126 – Het Bureau

Iris :Volgens mij was er dus een moord in het spel. Die moord maakte deel uit van het familiegeheim. Een geheim waar niemand de inhoud van kende, maar waarvan de sporen bellen bestaan: het krampachtig zwijgen bij wat die vrouw heeft gezien: dat haar broer haar man heeft vermoord, en dat ze daarover diende te zwijgen om haar broer te beschermen. We is met een vreselijk geheim gestorven. Een geheim waar ze op verschillende manieren zelf het slachtoffer van is geworden. Haar zoon neemt dat over als familietrek, die geslotenheid. En Sammy nam dat op zijn beurt over. Krampachtig zwijgen, onder te weten waarom, als familietrek. En ik kan mij voorstellen dat dit een geladen sfeer heeft vertegenwoordigt in het huis waar hij opgroeide. Ook zijn moeder kon dat niet plaatsen. Niemand tenslotte. Ik geloof dat we allemaal zo trekken van zonde ouders en grootouders overnemen, zelfs van vrienden of leraars, maar wanneer dat in een gezin werkzaam is weegt dat vele zwaarder.
Sammy wist dus zelf niet waarom hij zweeg. Hij had niets te verzwijgen, het geheim dat hij droeg kende hij zelf niet het had zich twee generaties diep in het verleden afgespeeld.

Bij Victor was die krampachtigheid misschien een middel tot macht. Bij Sammy tot zelfbehoud? Wie zal het zeggen?
Een jongen gaat gemakkelijk het gedrag van de vader overnemen, de vader als zijn voorbeeld zien, van onze leeftijd reeds, je kan je afvragen wat dat voor de kleine Sammy betekende, temeer daar het begin bijzonder gesloten was, weinig bezoek kreeg, niet deelnam aan het leven te Gruawegomme. Eigenlijk werd Sammy de enige van zijn familie die zich heeft geprobeerd om zich in het leven te Grauwegomme te integreren, maar daar werd hij dan weer uitgestoten, daar herhaalde zich op een duivelse wie, zeg maar – hetzelfde.
De academie was een uitweg. We zouden nog een heleboel moeten vertellen over zijn adolescentie om de rol die de academie speelde duidelijk te maken. Na dat zijn vriendenkring uit de vredesbeweging ineen was gestort doordat hij bij het rekruteringsbureau van het leger verplicht werd om te werken, was de academie zijn volgende uitweg, zijn kans, maar dat… ik vraag mij af hoe dat alles samen kan hagen…of het niet zou kunnen zijn dat mensen zoals hij typisch gelijkaardige situaties gaan opzoeken, of …

Jan: Jullie geven hem heel weinig aansprakelijkheid, door jullie uitleg lijkt het wel of alles hem overkomt, of hij zelf niets kan doen, en alles hem zo maar te beurt valt, had hij dat helemaal geen verweermiddelen?

Iris: Jan, hij zag dat zelf niet! Het waren zij van die hem zo zagen, en hem dat probeerden te laten inzien maar hij had helemaal geen zich op zijn situatie. Hij zag dat niet. Voor Sammy waren zijn vader en moeder de beste mensen van de wereld waar hij het meest van hield. En …. Hij had helemaal geen inzicht in zijn situatie. Hij beschuldigde zichzelf steeds. Hij zag zichzelf aan de basis van al zijn mogelijkheden. Maar hij…het sas uitzichtloos, je zag hem lijden, zich terugtrekken , krampachtig zwijgen inderdaad, en steeds opnieuw in andere … hij kwam van de ene hij viel van de ene situatie inde andere… en hij kon dat niet …hij had dat helemaal niet in de hand. Kwam in onmogelijke toestanden terecht zonder te beseffen hoe dat was kunnen komen. Dat was niet het probleem hij zocht zijn weg als een blinde met een stok hij tuimelde van de ene onmogelijke situatie inde anderen Hij had een talent om zich in moeilijkheden te werken. Daar waar iedereen een eenvoudige uitweg had gezien, en eenvoudige oplossing daar bleef hij maar op doorgaan, ronddraaien versterkt geraken hij makte alles mogelijk wat hij aanraakte, als iemand die in de netten verstrikt geraakt die hij wil herstellen. En velen zagen dat, uit zijn omgeving en maakten daar gebruik van . Misbruik roep om ander misbruik, misbruik ropt misbruik op, hoe kan ej dat doorbreken? Wij konden dat niet! Het was een complexe soms grappige situatie!
Wanner er zo iets gebeurt, bijvoorbeeld Sammy werkt bij het rekruteringsbureau van het leger, (onverstaanbaar) hoe aneer zo’sn situatie door hoe eer zo iemand zich zelf gaan dienteifecrei met zij job, iedereen trouwens, hoe langer je iets doet hoe meer je ermee gaat identificeren en hoe publiekelijke dat dat is hoe meer effect dat het dat heeft sociaal geen hoe meer dat je die identiteit als een beoemenang terugkomt, normaal voelen we ons goed in zo’n situatie want die verloot ons een plaats in de wereld maar hier verloop dat precies omgekeerd het vernietigt hem
Zijn stijlloze kleding

134 – Ontsnappingskunst

(transcriptie VHS-casette)

Jan : Dat was het probleem : Eruit geraken! … dat huis heeft wonderen gedaan als je het zo nagaat!

Paul : Huis? Welk huis? Wat ze zeg je nu?

Jan : Het kwam op neer om zo onopvallend mogelijk weg te kunnen geraken. Weggaan, zonder de woede van de narcist te doen oplaaien. De kunst om alleen een stille strategische uitweg te vinden. Ja, – Zonder dat de narcist dat kon zien, daar er erg in had dat Sammy weggeraakte. Het moest steeds de schijn behouden dat Sammy eindelijk thuis beleef. Of toch, dat de narcist over hem zou kunnen blijven beschikken.

Paul: En dat lukte dan? Maar hoe? Met dat huis?

Jan : Ja – Wel, dat huis waar hij in leefde – dat daar naast Iris – dat huis heeft hij bekomen door het in te kopen van zijn grootvader.
Dat zat toen zo : Grootvader moest naar een tehuis – Zo noemde ze dat toen – Grootvader werd dement – en het huis kwam vrij – nu het mooie was dat …- hoe met ik dat zeggen – Daar was een contract voor nodig. Dat kon zomaar niet – Iets dat via een notaris moest gebeuren – iets dat officieel moest zijn. En hier ….Hier werkte de triangulatie. Hier heeft Sammy vor het eerst kunnenn zien hoe trangulatie werkte. Hoe zijn vader dat beheerste, zal ik maar zeggen. Zoals de psycholoog ons heeft uitgelegd.

Hier kon Sammy de werking daarvan observeren. Want wat gebeurde er? Het was die oom, bij wie Victor begon te fluiten wanneer die op bezoek kwam. Herinner je je dat nog? Die veel jongere broer van Hella? Daar had hij nog wat mee te vereffenen. Victor stelde de acte zelf op. Dat was bedoelt om ongezien de broer van Hella daarmee te kunnen raken. Het was een heel juridisch geklooi, maar dat lukte uiteindelijk wel. Sammy werd in dat contract aangesteld als ‘huisbewaarder’ en niemand kon daar nog wat doen! Niemand kon zich daartegen verzetten. Zelfs nier die oom – die trouwens Sammy ook niet zo goed gezind was – zelfs hij was verbaast over de juridische correctheid van het document.

Maar het spel was gespeeld! Zonder dat Victor of Hella daar erg in hadden was Sammy kunnen ontsnappen. -Sammy was weggeraakt zelfs met Victors hulp!
Niemand in dat gezin had gedacht dat dit een strategie van Sammy was!

Hella dacht dat ze nu de volledige beschikking over haar ouderlijk huis zou krijgen! Dat ze daar wasmachines kon gaan installeren, en andere nuttige dingen. Dat zij -en niet Sammy- daar in werkelijkheid de baas zou zijn. Victor dacht dat toen ook. Zelfs Ruddy dacht dat, toen hij daar met zijn vrienden op een dag kwam binnenstormen alsof het zijn huis was. Maar Sammy liet op de duur – na lang twijfelen en aarzelen- de sloten vervangen en hij was gered!

De eerste stap naar zelfstandigheid was uiteindelijk gezet!

De buurt zag dat anders, maar ondervond Sammy geen last van. Hij groette ze nauwelijks, en maakte zich steeds nel uit de voeten. Die hadden geen vat op hem!

Dat huis is zeer belangrijk geweest in zijn proces – Op zijn lange moeizame weg naar zelfstandigheid. — Door dat huis geraakte hij eindelijk weg – Maar dat ging stapvoets. Want het duurde heel lang voor Sammy besefte dat het ouderlijk huis toxisch gebied bleef voor hem. Hij ontdekte dat pas veel later, dat hij daar zo veel als mogelijk moest wegblijven.
Maar …hij had een stekje voor zichzelf gevonden met al die oude meubelen – en hij …

Paul : Maar waarom stapte hij gewoon op? Waarom kon hij niet weg? Hij was 18 jaar – oud genoeg om zelfstandig te zijn ? Hij kon thuis weg zonder aan iemand verklaring daarvoor te verschuldigen? Waarom deed hij dat dan niet?

Jan: Ja, Paul, dat is de typische reactie van de omgeving die niet door de muren heen kan kijken. Die nooit de inhoud van een gedrag kan zien. Die enkel de uiterlijke schijn kent – de leeftijd – zonder te zeggen wat die leeftijd voor rijpheid kan inhouden.

– Ik zal het zo zeggen : Sommigen zijn op de leeftijd van 15 rijper dan dat er anderen ooit zullen worden.
Aan narcisten ontsnappen doe je zo maar niet!

Indien dat gemakkelijk zou zijn dan waren hier al die problemen niet. Narcisme geldt als wet in zo’n gezin. Een wet die ongeschreven is, die ziet de buitenwereld nooit. …Ik denk trouwens dat...(aarzelt even) Veel misbruik binnen het gezin te maken heeft met zo’n ‘ongeschreven wet’. Het is daarom dat een buitenstaander dat probleem nooit zal kunnen begrijpen.
Ieder misbruik steunt op onzichtbare regels. Die dwingend zijn. Die daar zijn zonder uitleg. Omdat de misbruiker dat zo heeft bepaald.
De narcistische regels zijn wet en blijven wet en blijven zich uitbreiden over een hele gemeenschap – Het slachtoffert kan daar niet aan ontsnappen en moet langzaam, doorheen zijn opgroeien een strategie kunnen ontwikkelen om daar voetje voor voetje aan te ontsnappen.

Dat lukt verre van altijd. Sommige kinderen geraken nooit weg van hun ouders, ook al zijn die reeds lang overleden.
Ik denk dat er veel in stilte geleden werd toen. Heel veel lijden waar nooit iemand iets van zal vernemen. …En er is nog zo iets. Het is te zeggen : de omgeving, de maatschappij, de buurt, dekt dat toe.

Eigenlijk doet de buurt mee aan het misbruik! Dat zich soms over een gehele stad – zelfs een land- kan uitspreiden!

Vandaar dat verhuizen soms een deel van de remedie is. Dat wil dat zeggen: ontsnappen aan de toxische atmosfeer. Het slachtoffer probeert instuitief te ontsnappen aan de greep die de narcist op hem heeft.

Emigreren is nog een betere stap. – Maar de vraag blijft telkens hoe?
Wat ik wil zeggen is: Met welke innerlijke middelenen kan je verhuizen?

Paul: Bedoel je geld, Jan? Materiële middelen?

Jan: Ja Paul, materiële middelen maaken daar deel van uit, inderdaad, maar er is meer – Kan je aan die atmosfeer ontsnappen waar die ongeschreven narcistische wetten gelden?
De omgeving heeft slechts oog voor de buitenkant.
Nooit voor zulke problemen. Die gaan niemand aan.
Die blijven onzichtbaar
Die kunnen we enkel hier zien – ja, hier in de Kring zien we die – hier worden die eventjes zichtbaar door de verhalen die de mensen meebrengen.
Maar niet ergens anders.
Nergens ziet men deze operatie tenzij…Tenzij een heel lan… of een hele gemeenschap daar het slachtoffer van wordt!
En dat slechts achteraf kan te weten komt door verlies.
We maken ons zorgen – we worden ongelukkig – wanneer zo’n verlies ons treft. Dan pas treden we op. Anders ontstaat er een soort ‘kijkfile‘ – Dat is alles-. Mensen kijken naar het ongeluk van de ander. Dat zijn ‘wij’ niet – het ongeluk van de andere is vertier.

Iris: (onverstaanbaar)…Een narcist moet een slachtoffer hebben.
Wanneer de narcist overwonnen wordt. Dan kunnen de rollen soms omgekeerd worden. (onverstaanbaar) en draagt de verslagen (onverstaanbaar).

Paul: Hoe bedoel je, Iris?

Iris: Wel, Stel je bijvoorbeeld een werkgever voor – Sammy gaat zich aandienen bij een werkgever: Naar wat gaan die kijken? Werkgevers kijken eigenlijk naar werkbereidheid, naar attitude. Die kijken ook naar vaardigheden en kennis. Kennen en kunnen. Maar ook of ze hem ‘zien’ op de open plaats.

Laten we A noemen de zohne uit waar Sammy wil weggeraken – de ouderlijke invloed – en B het rijk van de vrijheid – of de zelfstandigheid – laten we het zo noemen.

De vraag is wie hem waar als vreemde, als misplaatste ziet?
Wie ziet hem niet op zijn plaats?
Wie zet hem daar waar hij thuis hoort?

En waar is die plaats dan wel?
Alles wat wij over Sammy hier zeggen gaat over plaats, over identiteit.

Paul: Zo’n plaats moet je zelf vinden, dat weet nieamndmisschinbe nvolgend de meesten het voorbeeldv van de ouderes of keiezen een voorbeeld uti de omgevindg, amar iedereen zoekt tijdesn zijn lopgroeien toch op waar die bij wil horen?

Iris: dat is hier het probleem: door niet te weten wie hij is, komt Sammy overal tercht behalve op zijn plaats.

Paul: maar wat heeft dat solliciatiegesprek daar mee te maken?

Iris: iemand moet je erkennen. Moet kunnen een bepaald gebeid -of dat nu over een werkgever gaat of wat anders- Ze moeten zien dat je erbij hoort- Ook de greop zelf kan dat uitmaken – dat je hoort bij de groep waarbij je je wil aansluiten. Dat je gepast bent. In het leven is dat al neit eenvoudig. De ene groep is meer open dan het andere. Soms zijn er helemaal geen drempels. Soms zijn die zeer subtiel. Maar bij Sammy lagen die dubbel. Hij had iets omù bij geen enkele groep te kunnen horen.

Zonder te ijken kom je er nooit – er moet
Ieder bericht wordt geijkt dor haar verspreider
Het bestel is steeds dat zijn wereldbeeld met dat van de andere overeenkomt.
Wie is het dat dat wereldbeeld aanbrengt?
Wie brengt wat over?
Welke instantie doet dt?
Een andere zal steeds eiken wat je doet.
Dat kan een instutuut zijn of een school die diploma’s afleveren. Die zijn niet meer dan een erkennig van wat je doet.

Een gezin is ook zo’n soort maatschappij, een mini-maatschappij met zijn ruilwaarde en rekeningen en dat gezin wordt dan weer gekend door andere gezinnen, door een buurt.
Daarom schrijven we over iets, iets d&t ons aanbelangt
Daarom zijn er diploma’s : zij zijn de rekening door een instituut
Daarom blijf je een speler
Zo lang je fysiek dat aankan je tegenwoordigheid.
Voor zo lang je fysieke vertegenwoordiging dat kan houden
Voor zo lang je lichaam zich niet tot stof en Asse verandert.
Standhouden in de tijd is alles
Het langer je standhoudt
Dan bevestig je of je ontkent
Daarom zijn vrouwen van de aarde en mannen van de lucht zoals dat TAO
Vrouw is meer tijdsbewust dan de man
Aan die bevestiging ontkomt niemand of geen grens
$je wordt bevestigd of ontkend
Je bestaan, je identiteit, wordt bevestigd of ontkend, of je een meepeper bent of een buitenstaander dat wordt aangegeven
En ze hebben snel door wie overal buiten staat.Heel snel
Wie in een familie gevangen zit dit staat overal buiten.
Er was steeds heel wat met kleren te doen.
Het dragen van kroelen speelt hier zeer erg op in`
Het dragen van kleren – welk kostuum weekuniform t-d je draagt
Kleren kopen voor Sammy bijvoorbeeld
Sammy moest steeds de goedkoopste kleren dragen.
Dat waren deze die afgeprijsd waren.
Voor Sammy kocht Victor en Hella alle stijlen alle tinten door elkaar. Goedkoop was de algemene noemer. En dat gebeurde steeds met heel veel luidruchtigheid in het magazijn, steeds met heel wat misbaar.
Een jas werd tegen de groei gekocht op zijn 13 jaar zodat hij die nog om 18 Jar kon aandoen omdat zij zo groot was
Alles keleren waren goedkoop, veel te groot en hadden geen stijl en dat bleef zo heel zijn leven. Sammy kon nooit eens stijl opbouwen. Hij trok maar wt aan. Het had geen belang meer met ham da
Kleren hadden geen belang meer met hem daarin.
Sammy had toch geen betekenis.
Zonder dat we een nam krijgen kunnen we geen naam
Een naam geven, naamgif-ving naam hebben de naam hebben van- zonder nam kom je niet door het leven, ook de eigen en die dieren hebben een naam, je gaat anders om met dat ding dat een naam heeft
Een identiteit ergens bij hoort.
Iedere neem maakt zichtbaar dat is wat benoemen is. Zichtbaar maken. Plaatst het in een kader. Iedereen rpbeert Sammy in een kader te plaatsen.Geefthem een etiket, zoals Ale en iedereen, zoals hier wij doen wij geven Sammy een psychologische code
Narcistisch slachtoffert i een psychologische code die we hanteren, die voor ons iets betekent.
Die aan buitenstaanders uitgelegd mot worden
De ruimte die iets inneemt is ook zo of het geld dat we aan iets besteden.
Ruimte : de plaats dat we aan iet of iemand geven heeft bijzonder belang. Denk aan de troon.
Wat we willen besteden aan iets, de waarde dat we niet geven. ruilwaarde, het geld, de geldwaarde van iets -of zoals hier – de pastoor maakt voor ons plaats in dit kamertje boven de pastorie – omdat hij dat belangrijk vindt. Kon dit elders? De toegekende ruimte – denk ook aan Sammy welke minuscule ruimte hij innam en hoe hij toen hij muziek wou maken weten jullie dat nog? Hoe die oom daar tussenkwam. Dat scheen over een esthetische beslissing te gaan: deze van een muziekkeuze – maar dat was eigenlijk een beslissing van ruimte, van plaats. Wat heeft recht op een plaats en wat niet! Daar gaat het om! Aan wi en wat geven we plaats? Aan wie geven we ruimte?
Deze plaats hier die de pastoor aan de kring heeft gegeven vinden jullie vanzelfsprekend
Het is het “vanzelfsprekend” waar het hier over gaat
Over dat wat we vanzelfsprekend vinden
Waar en wanner was Sammy’s aanwezigheid vanzelfsprekend?
Waar is onze aanwezigheid vanzelfsprekend?
In onze familie is ieders aanwezigheid vanzelfsprekend
Dat is wat een familie is dat is de vanzelfsprekendheid van een aanwezigheid
De vanzelfsprekendheid van een mens
Binnen je familie wordt je iemand
Krijg je waarde. Wordt je geacht.
Iris : daar zal ik straks no op ingaan $

Heel is onze cultuur. Dat heel de strijd om een grens, een identiteit te kunnen aanvaarden. Dat is het creëren van een vanzelfsprekendheid
Dat is het!
Alles wat wij vanzelfsprekend vinden ontstaat zo!
Iedere benaming! Iedere benoeming!!
Iedere vorm van vanzelfsprekendheid!
Ook wanneer je zelf iemand kiest – en partner – dan bevestig je die met een band – met jezelf- met je lijf zelf bevestig je deze bijzondere Ander -seksualiteit met je aanwezigheid.
“Maag” wou oorspronkelijk ‘familie’ zeggen – ontmaagden is tot familie maken – tot het eigene, ontmaagden is een gezin smeden.
Zelf een huwelijk is dat. Dat is een naamdeling : jullie delen dezelfde naar worden in dezelfde familie opgenomen door dezelfde familie erkend
Alles draait om benoemen en herkennen en erkennen heel het menselijk besteld de maatschappij de familie alles!
Ieder menszijn is verworven, het is het recht zijn nam te dragen

Niemand. We willen gewoonweg ergens bij horen. Bij een familie, een groep zo. Als wij allemaal waar dat kan niet – hun kans bestaat uit ontsnappen.
Uit ontsnappen als ze er in slagen om de gepaste psychologische middelen te ontwikkelen om dat de te doen
Wat meestal mislukt
Sommigen kunnen op zichzelf terugvallen, aarde meesten kunnen dat niet – ik geloof dat heel wat jeugdzeef moderne de eerste decennia na de oorlog zo kunnen worden verklaard- maar wie spreekt daarover?Niemand?
Wie zou over Sammy spreken indien wij dat jet zouden doen
Niemand